In 2002 ( 8 jaar ) ben ik 8 weken naar de K-dienst geweest, waar ze mij observeren in mijn gedrag.
Na de 8 weken kregen we te horen dat ik de diagnose ASS had.
Toen ik deze diagnose kreeg was mijn reactie er een van opluchting omdat ik eindelijk begreep waarom ik mij altijd anders had gevoeld.
Het voelde alsof er een duidelijkheid werd gegeven, maar tegelijkertijd kreeg ik een golf van emoties door mij heen.
De confrontatie van het op papier te zien, kwam hard binnen. Het was niet langer alleen een gevoel of een vermoeden, het was een diagnose.
Hoe ga ik nu verder ? Hoe zullen anderen reageren wanneer ik hun hierover vertel?
De artsen gaven mijn ouders een blad vol technische termen en verklaringen over mijn gedrag mee naar huis.
Hier moesten we het maar mee doen, alsof we dokters waren die medische wisten wat er nu moest gebeuren om mij te helpen.
In de weken/maanden die volgden zijn mijn ouders op zoek gegaan naar hulpbronnen en steunnetwerken.
Er waren momenten van frustratie maar ook van erkennen dat ik autisme heb.
De diagnose definieert niet mijn identiteit, het is een deel van mijn verhaal. Een deel waarmee ik ben opgegroeid en waarmee ik dagelijks in contact sta.
Maar eerlijk gezegd heb ik nooit helemaal de diagnose kunnen verwerken, pas rond mijn 21e heb ik een stukje van deze onopgeloste puzzel gevonden.
De blik van anderen ondanks onze sterktes
Soms is het moeilijk om aan deze gedachten vast te houden in het dagelijks leven.
Ondanks dat ik ook sterktes heb zoals mij goed kunnen uiten in woorden, het verduidelijken in wat ik voel en denk.
Ik ken ook mensen met autisme die geweldig goed zijn in wiskunde en getallen, iets waarin ik niet uitblink, maar ik bewonder hun talent.
Anderen zijn bijzonder goed in tekenen en kunnen zomaar een beeld op papier zetten, terwijl sommige mensen totaal geen tekentalent hebben.
Net zoals iedereen in de wereld hebben wij onze mindere en sterke kanten, het gaat erom te leren hoe je die sterke kanten kunt laten uitblinken.
Maar door de blik van anderen heb ik vaak het gevoel dat mensen mij observeren.
Dan begin ik mij af te vragen waarom ze dit doen. Is het omdat ik anders ben dan zij ?
Deze onzekerheid maakt het moeilijk voor mij om me in nieuwe sociale situaties comfortabel te voelen. Denk hierbij aan : een nieuw iemand ontmoeten.
Op het moment dat ik het eerste contact heb gelegd met iemand nieuw, verdwijnt deze onzekerheid. Het gaat vooral over de eerste stap zetten.
Ik ben nu 30 jaar en ik merk dat met ouder worden het gevoel soms aan mij vreet. Het gevoel van alleen zijn, een beperkt netwerk hebben.
Terwijl ik even graag als iemand anders een vriendennetwerk wil hebben. Ik wil ergens bij horen, mijn stem mag gehoord worden.
Inspirerende quote :
Graag zou ik dit afronden met een inspirerende quote die in kort samenvat wat ik met deze tekst probeer duidelijk te maken.
Look at autism with your heart, your eyes might miss something
Laura in samenwerking met Groeistof